Hoewel de Chanoeka-Toer 2025 alweer tot de verleden tijd behoort, is het echter nog lang geen voltooid-verleden-tijd. Dat het zuivere vlammetje als het ware door moet blijven branden, behoeft weinig betoog en daar doel ik dan ook op met mijn onvoltooid-verleden-tijd. Neen, mijn gedachten gaan uit naar een ‘toevallige’ ontmoeting die natuurlijk niet ‘toevallig’ was

De laatste dag Chanoeka. Geachte dagboekenier. Ik heb last van een schuldcomplex en ik worstel met de verslaggeving van alle plaatsen waar ik aanwezig was om de menora publiekelijk aan te steken. Waar was ik dit jaar?  De aftrap begon voor ons in Eindhoven. Ik schrijf bewust ‘ons’ omdat Blouma bijna altijd ook van de

Niet alles vertrouw ik mijn dagboek toe. Niet zozeer omdat iets geheim is of vanwege vertrouwelijkheid, maar gewoon omdat een te lang dagboek niet gelezen wordt, omdat ik het een en ander was vergeten, gewoon zonder reden of vanwege tijdgebrek. “Geachte rabbijn Jacobs, Met grote verslagenheid nam ik vandaag kennis van de vreselijke aanslag tijdens

Dadelijk gaan we weer terug naar “normaal”. Precies een week Israël achter de rug. Als ik terugblik begint het me een beetje te duizelen voor de ogen. Wat een indrukken, wat een positiviteit, maar ook wat een problemen. Want, zo voel ik het momenteel. Wat begon met een ongelooflijke ‘Simcha” eindige bijna met een groot

Eigenlijk had ik me voorgenomen om even een dagboek over te slaan vanwege een bijna tsunami aan aanbevelingen om het vooral iets rustiger aan te doen. Na Montenegro en een zeer vermoeiende reis vanwege de vervelende vliegtuigconnecties, zit ik nu in Krakau met meer dan honderddertig onderwijsmensen uit Frankrijk, Slovenië, Kroatië, Servië, Oostenrijk, Duitsland, Italië,

Het waren intensieve dagen, feitelijk te intensief, want ik zit nu hoestend, nog net niet proestend, en bijna gevloerd op mijn vlucht naar Nederland te wachten op het vliegveld van Belgrado. Gisteren heen gevlogen en vandaag weer terug, maar niet uit Servië, maar uit Montenegro. De RCE, Rabbinical Center of Europe, helpt lokale rabbijnen die

Het waren intensieve dagen, feitelijk te intensief, want ik zit nu hoestend, nog net niet proestend, en bijna gevloerd op mijn vlucht naar Nederland te wachten op het vliegveld van Belgrado. Gisteren heen gevlogen en vandaag weer terug, maar niet uit Servië, maar uit Montenegro. De RCE, Rabbinical Center of Europe, helpt lokale rabbijnen die

Inmiddels is het maandag zeer vroeg in de ochtend en ben mezelf aan het afvragen of ik wel of niet de (gelukkige?) bezitter ben van een jetlag.  Direct na sjabbat zijn we namelijk, voorzien van vier grote koffers, twee handbagage koffertjes, een sjeitel-box (voor de pruik van Blouma), een hoedendoos (voor mijn sjabbat-hoed) en de

De jaarlijkse conferentie van shluchim – afgezanten van de Rebbe- is weer voorbij. Meer dan zesduizend rabbijnen kwamen bijeen om elkaar te inspireren. De bijeenkomst was indrukwekkend. Wat de meeste indruk op mij heeft gemaakt was de rabbijn die als soldaat beide benen heeft verloren, maar vol spirit doorging vanuit een nieuwe positie, zoals hijzelf

Dagboek 5 november 2025 Sinds mijn vorige dagboek van zondag is er wel weer het een en ander geschied. Het is bijna niet bij te houden, het gebeuren in de wereld en ook gewoon hier in ons land. Voeg daar nog bij dat Blouma en ik zondagavond na onze bijeenkomst met de Joodse Gemeente Limburg

Geen druppel regen heeft dit jaar ons verblijf in de soeka verstoord. Meestal is het dak-open, dak-dicht, kachel-aan, kachel uit. Het was aangenaam warm en het woord regen was uit ons vocabulaire verdwenen, geen druppel water te bekennen. Maar nu zitten we in onze serre, die gedurende Soekot omgebouwd was tot een loofhut, met een

Er zijn van die dagen dat ik zo’n beetje de hele dag achter de computer zit en als ik er niet achter zit, zit ik wel in de auto of ben ergens aangekomen waar ik dan gewoonlijk een toespraak mag houden. Maar woensdag, gisteren, was het wel erg vol. Een zoom-vergadering van de Adviesraad van

Hoewel er van alles speelt in het Midden-Oosten en het onbegrijpelijk is dat de moordpartijen in Gaza door Hamas nauwelijks in de Nederlandse media aandacht krijgen, ben ik daarover geheel niet verbaasd. Joden zijn namelijk schuldig en als ze ergens niets mee van doen hebben, dan nog hebben de Joden het gedaan. Ik wil dan

“Namens de Friese Joodse gemeenschap en ook namens onze Opperrabbijn Jacobs, (dat ben ik dus) spreken wij onze oprechte dank uit aan allen die zich in de afgelopen periode betrokken hebben getoond bij de aanslag op 7 oktober 2023, de verschrikkelijke nasleep daarvan en al het leed dat daaruit voortgevloeid is. Wij zijn diep geraakt

Van nature, beste lezer van mijn dagboek, ben ik zeer geordend. Ik regel doorgaans alles op voorhand (nou ja, alles ook weer niet, maar wel veel), ga uit van worse case scenario (= doemdenken) en wil dus ook dat mijn dagboek op tijd bij u aankomt. En dus had ik al voor Jom Kippoer mijn

Rosj Hasjana ligt alweer achter ons, het Joodse nieuwe jaar 5786is begonnen en de luide klanken van de sjofar galmen nog na in mijn hoofd en mijn gedachten. De honderd tonen van de ramshoorn riepen ons op om wakker te worden, niet in te dutten, niet weg te kijken en vooral ook aan zelfonderzoek te

Een normale rabbijn is erev (ingaande) Rosj Hasjana-Joods Nieuwjaar uitgebreid bezig zijn toespraken aan het voorbereiden voor de synagoge-diensten. Los daarvan zal hij zijn echtgenote bijstaan met de voorbereiding van de uitgebreide en feestelijke Jom Tov maaltijden waarbij uiteraard gasten aanwezig zullen zijn en omdat de gewone dagelijkse rabbinale beslommeringen ook doorgaan, zit zijn dagje